Interview – Aurora: “Ik hou van griezelige, walgelijke en morbide dingen”

Geschreven door op 25 oktober 2016 om 12:47
Aurora - Foto: DeShaun Craddock - Flickr (CC BY-NC-ND 2.0)

Het is donderdag 19 oktober. Op deze gure en koude herfstdag in Utrecht staat de pas 20-jarige Noorse zangers Aurora in TivoliVredenburg. Voor het concert hebben wij de eer om haar te spreken. Aan bod komen o.a. de voor- en nadelen van bekendheid, de Noorse taal, haar favoriete dieren en…heavy metal!

In een goede gevulde artiestenfoyer zitten we te wachten op Aurora. Haar tourmanager vertelt ons dat ze overal en nergens ronddwaalt. Geduldig wachten we af, je hebt immers niet elke dag de eer om een supertalent als Aurora te interviewen. Na een tijdje komt een kleine jonge vrouw met zilverwit ingevlochten haar en vrolijk gestreepte kousen aanlopen. Het kan niet missen: dit is Aurora. De artistieke zangers schuift ietwat ongemakkelijk aan tafel en legt haar telefoon, gedecoreerd met een kikkersticker, aan de kant om zich op onze vragen te kunnen focussen:

Bekendheid, songteksten en muziek

Heb je al iets van de stad kunnen zien?

“Jazeker, ik ben hier al een paar keer eerder geweest. Ik vind het hele mooie stad! Ik heb niet altijd de tijd om de omgeving te zien als ik ergens optreedt, maar als ik de kans krijg, loop ik altijd wel een rondje.”

Je bent in vrij korte tijd erg bekend geworden. Voelt dat soms niet wat overweldigend?

“Het voelt af en toe wel wat raar, maar gelukkig voel ik alle aandacht die ik krijgt niet altijd fysiek. Ik voel het alleen als ik op het podium sta en wanneer mensen op straat om een handtekening of een foto vragen. Maar ik merk het niet echt als thuis ben, of in de auto zit, of tijdens het lunchen op een rare plek in Utrecht, haha. Ik ben denk ik eigenlijk wel blij dat ik het niet altijd kan voelen, want ik weet niet of ik dat wel fijn zou vinden.”

 Ik denk dat ik de allerslechtste hele bekende persoon zou zijn; ik denk niet dat ik voorbestemd ben om echt beroemd te zijn.

Verlang je soms dan ook terug naar de tijd waarin je nog niet zo in de spotlights stond?

“Oh ja, absoluut; ik denk dat ik dat altijd zal doen. Maar ik denk wel dat het ’t waard is, want het is de prijs die je ervoor moet betalen. Aan de ene kant kan ik zonder mijn fans niet doen wat ik leuk vind; ik heb mijn geweldige fans nodig. Maar ik kan ook niet rondlopen als een normaal persoon, omdat ik fans heb.

Het is dus een beetje raar soms, maar ik denk dat de meeste fans wel begrijpen dat ik ben wie ik ben. Vooral in Noorwegen snappen ze dat; ze kijken en staren soms wel maar laten mij wel alleen; dat waardeer ik erg.”

Je hebt dit jaar je debuutalbum uitgebracht. Er zijn echter ook liedjes, zoals bijvoorbeeld My Heart Is a Storm, die het album niet hebben gehaald. Vind je dit jammer?

“Soms, maar ik heb nergens haast mee. Er zijn zelfs veel liedjes op het album waar ik nee tegen hebben gezegd. Ik zei: ‘ik vind dat ze beter kunnen, dus ik wil wachten.’ Ik neem graag wat meer tijd om mijn ‘baby’s’ te fixen en ze te perfectioneren.”

De liedjes die het album niet haalden zijn dus nog wel opties voor toekomstige albums?

“Ja, dat zeker! Als ik een nummer goed vind en het ‘voel’, zoals bij My Heart Is a Storm, dan wil ik de sfeer gewoon zo goed mogelijk maken.”

We wilden ook nog iets vragen over een specifiek ouder nummer van de Running with the Wolves EP: In Boxes. Zou je iets meer kunnen vertellen over het verhaal van het lied?

“Ik hou erg van horrorfilms en griezelige en walgelijke dingen; ik ben erg morbide, ik hou van ziekelijke dingen.. Soms stop ik behoorlijk walgelijke metaforen in mijn nummers.

Ik heb zelfs al twee nieuwe liedjes geschreven over dezelfde vrouw als In Boxes, dus over haar verhaal zul je in de toekomst nog meer horen! Maar ze is dus erg eenzaam, en ze gaat op jacht naar mannen die haar gezelschap kunnen houden. Ze snijdt de favoriete delen van de mannen af, zoals de handen en ogen, en stop ze in dozen. Het maakt haar voor even gelukkig, omdat ze zo veel gezelschap heeft, maar blijft uiteindelijk eenzaam. Ze begrijpt niet goed wat ze zelf doet, en ze begrijpt niet goed waarom ze zich eenzaam voelt.

Ik vind het leuk om een vrouw als gevaarlijke schurk te hebben, niet alleen een enge man. Het maakt het interessanter; ze is een prachtige en charismatische vrouw die mannen kan verleiden en dan…vermoordt zij ze gewoon. De vrouw is natuurlijk een crimineel, maar is nog niet gearresteerd door de politie. Ze is erg raar en erg gevaarlijk.  Ze doet het niet om gemeen te zijn, het is gewoon wat ze…leuk vind. Ze zou die dingen niet mogen doen, maar ze doet ze toch, en ik moet er dan over zingen, hah!

Het is eigenlijk een vreselijk verhaal, en mijn moeder haat het dan ook. Ze zegt altijd: ‘waarom moet je over zulke walgelijke dingen schrijven?’ En dan zeg: ‘oh, ik hou gewoon van morbide verhalen’, haha.”

Aurora TivoliVredenburg

Aurora: interview in TivoliVredenburg (Utrecht)

Noorse taal en de natuur

Je begon al op jonge leeftijd met muziek maken en teksten schrijven, maar wanneer begon je dit in het Engels te doen? Schreef je in eerste instantie gewoon in het Noors?

Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld, dus jullie zijn de eerste die het komen te weten!

“Maar ik begon met het schrijven van liedjes en gedichten in het Noors toen 6, 7 en 8 jaar oud was. Toen ik 9 was, had ik al wat Engels geleerd, omdat ze ons in Noorwegen al vanaf 6-jarige leeftijd Engels leren. Maar ik sprak ook al aardig goed Engels, omdat ik veel Engelse kinderboeken las, Engelse films keek; het is vrij makkelijk om het in Noorwegen te leren, omdat de taal overal aanwezig is.

Dus ik denk dat ik begon met in het Engels schrijven toen ik 9 was, omdat ik dacht: ‘mijn helden schrijven ook in het Engels’. En bovendien is het een hele poëtische taal.”

Heb je soms echter woorden of zinnen in gedachte die in het Noors goed klinken maar niet goed te vertalen zijn naar het Engels?

“Oh, absoluut! Want in het Engels heb je soms niet genoeg woorden. In Noorwegen hebben we drie woorden voor ‘I love you’: om aan te geven dat je echt van iemand houdt, of dat je van iemand houdt als een vriend en zelfs dat je van een familielid houdt.”

Het Engelse ‘I love you’ is niet genoeg om zoveel verschillende soorten liefde uit te drukken, wat ik raar vind.

“Ik schrijf echter soms nog steeds in het Noors. En ik denk dat ik, misschien, op mijn tweede album wel een Noors lied wil uitbrengen om mensen mijn taal te leren kennen.”

In je muziek, je videoclips en de albumillustraties zien we veel dieren en natuur terugkomen. Op jonge leeftijd liet je je waarschijnlijk het meest inspireren door de lokale natuur, maar zijn er, nu je de hele wereld over reist, ook hele andere soorten plekken in de natuur die je inspirerend vindt?

“Dat zeker. Want de natuur in Noorwegen is op zich heel mooi; we hebben bijvoorbeeld hele dramatische bergen en fjorden. Van veraf zien ze er echter heel klein uit. En wanneer je dan het bos in gaat, is het erg vol; de bomen staan erg dicht bij elkaar, en er zijn veel planten. Het is erg rommeling in het bos, het is niet open. Ik ben echter ook op veel plekken geweest waar het zelfs in de bergen heel eenzaam is. Dat vind ik ook fijn…ik houd er ook van om in open plekken te zijn: vooral in IJsland, op veel plekken in Canada en in het noorden van Amerika.

Ik voel mij ook erg aangetrokken tot koude plekken. Ik neem de natuur veel meer in mij op als het koud is, want als het warm is wordt ik gestrest. Dan kijk ik naar beneden en wil ik terug naar bed om alleen te zijn, waar niemand mij kan zien.”

Ik hou er niet van als het heel licht, zonnig en warm is, dan voel ik mij naakt.

Dus dit is waarschijnlijk je favoriete tijd van het jaar?

“Ja, ja, ik voel het echt in mij buik dat ik zo blij ben! Als ik het buiten zie regenen en iedereen zegt ‘neee!’, dan roep ik ‘jaaa, ik hou van de herfst!’ ”

Nu we het toch over de natuur hebben; heb je eigenlijk favoriete dieren?

“De kikker! En ijsberen. Ik hou ook wel van grote dieren en de ijsbeer is daarvan mijn favoriet. Onder de kleine dieren hou ik dus van de kikker, en mijn favoriete insect is de mot!”

Aurora TivoliVredenburg

Aurora: interview in TivoliVredenburg (Utrecht)

Inspiraties, live performance en dans

Vaak worden artiesten gevraagd naar hun favoriete artiesten. Maar haal je zelf ook inspiratie uit artiesten die mensen niet zo snel bij jou zouden verwachten?

“Ik denk eigenlijk dat ik daar de meeste inspiratie uit haal. Want ik heb bijvoorbeeld geen iTunes of Spotify, en ik luister niet echt naar de meeste dingen waar veel mensen naar luisteren. Ik luister niet zo vaak naar pop, alhoewel ik sommige popartiesten wel leuk vind. Maar pop kan zo veel verschillende dingen betekenen; ik luister wel naar alternatieve pop, Scandinavische pop, en mensen die hun eigen weg kiezen.

Maar ik hou vooral heel veel van heavy metal! Ik hou van Gojira, van Tool en van A Perfect Circle, wat bijna hetzelfde is. En ik hou ook nog van Mastodon. Zij zijn vooral ook heel melodieus, wat ik leuk vind.

“Ik heb ze zelfs live gezien, zo’n vijf jaar gelden toen ik nog maar 15 was, haha. Verder hou ik ook van Bob Dylan en Leonard Cohen, maar dat zeg ik overal tegen iedereen!”

Dan nog even over je live performance: denk je bij het dansen op het podium na over wat je gaat doen, of gaat het eigenlijk allemaal vanzelf?

“Nou, soms wel, maar niet heel vaak. Meestal gebeurt het gewoon, omdat ik niet stil kan staan; dat zou erg raar zijn. Ik denk dat ik vooral wil duidelijk maken aan mensen wat ik met het lied bedoel. Ik probeer alles uit de kast te halen om mensen op zijn minst te doen begrijpen wat de emotie van een bepaald lied is.

Ik heb wel 10 jaar lang gedanst: van mijn 6e tot mijn 16e danste ik drie keer per week. Ik zou eigenlijk een professionele danseres worden, maar mijn management zei dat het beter zou zijn om toch muziek te gaan schrijven. Het zit nog steeds in me om te dansen, ik vind het erg leuk. Als ik geen zangeres was geweest, dan was ik dus waarschijnlijk danseres geworden. Of een schrijver, of een schilder, in ieder geval iets kunstzinnigs, hah!”

Met deze mooie conclusie sluiten we het interview af. Nadat we Aurora bedanken, staan we op om te vertrekken. De zangeres heeft echter nog een vraag voor ons:

Weten jullie eigenlijk waar mijn podium voor vanavond precies is?

Als we zeggen dat we het ook niet helemaal zeker weten, besluit ze maar op zoek te gaan naar de zaal. Ze bedankt ons nog eenmaal en verdwijnt vervolgens uit het zicht, bijna zoals een mot in de nacht…

Tekst: Jasper en Kartien

Foutje gezien? Mail de redactie.​

Deel artikel:

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Artikel Categorieën:
Artiesten · Aurora Nieuws · Fun Content · Interviews · Nieuws